Huid en ziel/Mens

Briefgeheim

Mijn moeder
is in mij gevouwen

zij is het dicht-
beschreven blad

soms
als ik staar
kom ik haar handschrift tegen

ergens in een klein gebaar
of verloren in
een plotse snik.

Ze woont in mij
en plooit mijn zwijgen

als de zeewind
helmgras:

een dun
afwezig strelen.

Als ooit

Als ooit we niet meer samen zijn
als een van ons
toch is gegaan

zal het bed te groot zijn
en de dagen stiller
zal het eten minder smaken
en de nachten angstiger

zal de vanzelfsprekendheid
worden gemist
en het zwijgen niet gekozen.

En elke herinnering
elk ooit vertrouwd geluid
zal vragen om erkenning

om een schokkend huilen
of de aanzet van een lach:

alles bleef hetzelfde
behalve wij.

Als een van ons
toch is gegaan.

Het wentelen

Bezeten en bezocht
aangewezen maar verzwegen:

de demonen
die in mij wonen
komen boven
uit het niets

nemen mijn adem
meer dan mijn naam
verdampen mijn tranen
nog voor mijn verdriet

tot ik zo klein
tot ik zo bang
dat ik in mijn schaduw
bijna verdwijn

woordloos rillend
jankend om wat licht.

En als je me dan vindt
versta je me niet

ik ben dan ook een ander.

Als

Als ik elk woord
vergeten ben,
lees jij dan mijn lippen?

Als er storm raast
in mijn hoofd,
laat je mij dan schuilen?

Als ik soms
jou niet meer ken,
zeg je mij dan onze namen?

Als ik lastig ben
en in mezelf verdwaal,
wijs je mij dan weer de weg?

Als ik jou
dan niet bedanken kan,
doe ik dat alvast maar nu.

En als jij mij zou zijn
dan zou ik bij je blijven

zelfs als jij
er meestal niet meer was.

Verval

Mijn taal
Heeft me verlaten

De wereld
Is van zinnen los

En nooit was alles nader
Nooit zo aan te raken
En zo helemaal van mij.

Woordloos zijn mijn dagen
Maar nog nooit zo dicht

Op mijn huid.