Gedicht bij een bronzen kop van Rob van den Broek.
Een van de kunstwerken in de beeldentuin Het Zwarte Gat te Oostvoorne zomer/najaar 2021.
Mijn gedicht ontving een nominatie uit vijf.
Van veren
Veilig
in patina en veren weg
gevangen
–
om niet te vallen straks:
–
bronzen vlerken,
voor de hemel voorbestemd.
–
Zoals Icarus ooit
maar dan nederig
-gebleven.
–
Hoe zal dit vliegen
klinken?
–
Bij een Bronssculptuur:
portret Vleugels/Wings
van Rob van den Broek
Het Limburgs Landschap bestaat 90 jaar, om dat te vieren hebben we de creatieve wedstrijd Ode aan Het Landschap georganiseerd. U heeft daar aan deelgenomen, nogmaals dank daarvoor. We zijn verrast door de veelheid aan inzendingen en vooral ook de veelzijdigheid ervan. We kregen beelden, schilderijen, (computer)tekeningen, gedichten, foto’s, teksten en liedjes. We hebben in totaal vele honderden inzendingen gekregen en dus moesten we selecteren.
U bent door de jury geselecteerd voor de tentoonstelling Ode aan Het Landschap in Kasteel Arcen, gefeliciteerd!
Geuldal
‘n Losse haar
van Slevenier
–
zo ziet een vogel uit de lucht
dit golvend zilverlijntje.
–
Geboren in een kelder
en opgegaan in Moeder Maas
wijst het water
waar te gaan.
–
Drinkend vee en waterkers
vakwerk en de kerkklok bij noen.
Kapelletjes, wegkruis en kastelen
glooiende akkers en kerselaars
–
en dorpjes en stadjes
met voor elke dag een Sint
en voor elk seizoen zijn feesten.
–
Het water is gelaten
en met rust.
–
Meanders en erosie:
dit water verplaatst
heel traag zijn oevers,
–
kan de regen soms niet aan.
–
–
(Slevenier=Onze Lieve Heer
–
–
Gedichtenexpositie in het water- en plantendeel van de Kasteeltuinen.
Zomerseizoen 2021.
Je geheugen wordt dun
-net als je haren,
achteloos, traag
en ongemerkt
per dag
word je een ander
waar ik
onwennig
mee kennis maak
_
ik geef je
het woord weer
dat je vergat
_
en begraaf elk vroeger
dat afbreuk doet
aan vandaag:
_
zo komen we elkaar
steeds nog nader
ook al schijnt er
steeds meer afscheid door
_
-als je dunne haren.
Als het gewisse ongezegde
in ons zwijgen.
_
_
Uit de bundel Zorgen met Liefde,
gedichten over mantelzorg,
Heemskerk 2021, Centrum voor mantelzorg
Samenval
Beslagen
winterwit
_
warme asem
-eerste schreeuw.
_
Met elk kind
wordt hoop
opnieuw geboren
_
en dragen we
in verhalen
onze doden mee
-hoe we werden
en zullen worden.
_
Tijd
is als een wenteltrap:
beneden en boven,
alles valt samen
alles valt weg:
_
het huilen
van een kind
_
de glimlach
van wie sterven gaat
_
-en weet.
Uit:
buiten onze gedachten is geen tijd,
themabundel uitgeverij Gopher, Harderwijk, 2021
Opdracht:
Schrijvers (18+) uit Nederlands en Belgisch Limburg opgelet: het Huis voor de Kunsten daagt je uit om een tekst te schrijven die geïnspireerd is op een (kunst)object in jouw directe omgeving.
Hierbij mijn inzending: een gedicht bij een bronzen hanger.
Alfa en Omega (wording)
Net
boven je borsten
dit bronzen
dit ongeboren kind
navelstreng
levenslijn
onder je adem
over je keel.
En als een varen
na de winter
sluimert die spiraal
van steen:
eeuwig einde
en begin.
Dit kind
moet nog komen
-splinter in de tijd:
er was al
wat zal zijn.
Wie zich met dit brons
tooit
maakt huid
tot eeuwigheid
een verhaal
om in te wonen
-een traan
om in te schuilen.
Object:
Marlies Prieckaerts (1954-2019)
hanger, roodbrons gegoten (cire-perdu)
met Ammoniet en lijntjes tin.
Unicum.
9 x 2,5 cm.
Voor ons altijd een magisch en mystiek oerlandschap gebleven.
Waar het goed luisteren en stilzijn is.
Waar een groter verhaal en steeds verdiepende historie zich ontvouwt. Waar natuur een eigen taal heeft.
We hebben indertijd een klein mapje met beeld- en woordimpressies gemaakt als poging om het onzegbare aan te wijzen.
Een liefdevolle poging.
Samen met tekenaar en schilder Jos Quaedackers heb ik de bundel Innig gemaakt. 35 jaar geleden. Maar tijdloos.
er zit een rits
aan elke buik
die vissen
vogels
en vingerhoedskruid
omsluit
en misschien ook
Griekse zuilen
of tranen
van schoot
tot strottenhoofd
een vochtige stem
die roept:
“ontken me niet
(zelfs éénmaal is te veel)”
Beeld en woord sterk verbonden.
Jos was meester in de markante lijnen: hij schetste mensen met schaarse middelen.
Als eerbetoon aan hem: drie portretten door hem getekend, uit de genoemde bundel. Zoals je ziet verschuiven de stemmingen gaandeweg de gedichtencyclus.
Nog eens bedankt, Jos. Hopelijk heb je nu rust.
shortlist poeziewedstrijd 2021 Geneeskunde en Literatuur van de VU Amsterdam. Thema: Patient
Myelientje (voorjaar 2017)
Witte vlekken
in je hoofd
lijntjes die
het niet meer doen
woorden die verdwenen
lopen
in strompelen versteend
-en elke avond tellen
of weer iets verdween.
Jouw wereld past nu
in de kamer
iedere stap
een horde:
als het warm is
blokkeer je
als het vochtig is
verlamd
-en ’s avonds tellen
of niet weer iets verdween.
Wat nog blijft
is het genieten
van wat gebleven is
cognacje en aardbeien
een puntje Brie
en die lieve blik
als je zwijgt.
Zoals het was
wordt het nooit meer
maar zoals het is
mag het blijven.
(voor M.,
MS en alvleesklierkanker,
tot 4 maart 2019)
Voor Opa Jan van Lith (1870-1943*)
Als het waait (Lapis in pane et mola)
Als het waait
wordt wind vermalen,
draaien stenen
graan tot meel.
Witbestoven
staat mijn Opa
op de molen
als een Don Quichotte
achter de vier wieken:
bij het krieken
van de dag
en het snuiten
van de avond
als elke zwaluw
als een schaduw
thuiskomt in zijn schuur.
Als het waait
wordt wind vermalen
en komen de verhalen
thuis bij brood.
* Mulder op de Standerdmolen (1732) te Rosmalen, toen in bedrijf als korenmolen.
Geachte heer Smulders
Het doet de jury van de gedichtenwedstrijd Gorssels Goed bijzonder genoegen u te mogen berichten van de uitverkiezing tot publicatie van uw gedicht(en) in onze routeteksten.
Concreet: het gaat om uw gedicht ‘Als het waait’.
Ik zeg u namens de Dorpsraad Gorssel hartelijk dank voor uw bijdrage aan ons project waarin we aandacht voor lokaal erfgoed tevens illustreren met toepasselijke poëzie.
Wij verwachten dat het plaatsen van de uitgekozen gedichten op onze site: https//dorpsraadgorssel.nl/gorssels-goed/ uiterlijk 1 maart 2021 gerealiseerd zal zijn en dan kunt u, met alle andere bezoekers, wandelaars en fietsers, daar een kijkje nemen.
Moerbalk*
Gevlochten in leem:
een gestrande ark
-slordig dambord
in stil wuivend groen
houten skelet
waar adem woont
olm of eiken.
Niet gestapeld dit huis
maar opgericht
geen voegen
maar ingevuld
-en een deur die steeds dicht blijft
behalve voor de doden.
Gebogen
wordt hier gewerkt
en gewoond
appels op zolder
en hammen in de haard:
de getijden geoogst en vergaard.
Met de moerbalk
staat of valt
dit huis
dit balkenweb:
houten hart
van eiken botten
en een lemen huid.
Als een ark
is dit huis
op gesuste zee,
zwartgeteerd en kalkwit
klaar om te gaan
-een huis
dat kan gaan.
* (grote centrale dwarsbalk die het vakwerkhuis draagt)
Presentatie en jury-rapport v.a. 6.04:
YouTube https://www.youtube.com/watch?v=BTnxNezKsWY
jansmulderspoezie 